Ο μοναχός.

Ήτανε θέλημα Θεού τα ράσα να φορέσω,
να απαρνηθώ την φύση μου,στον Ύψιστο να αρέσω.

Πήρα μεγάλη απόφαση να απαρνηθώ το εγώ μου,

πορεία αγίων να διαβώ να σώσω τον εαυτό μου.

Ζήτησα απ'Τον Πανάγαθο την πίστη να μου δώσει,

να θάψω τον εγωϊσμό μήπως και με γλυτώσει.

Μην χάσω τον Παράδεισο,μην πικραθώ στον αιώνα,

για την αγάπη Του Χριστού να δώσω τον αγώνα.

Με πολεμήσαν λογισμοί,μα με το κομποσκοίνι,

και την πολλή την προσευχή χαθήκανε κι εκείνοι.

Από νωρίς πριν την αυγή πιάνουμε τον κανόνα,

με δάκρυα στην Παναγιά,στην άχραντη εικόνα.

Μετά στο μεσονυκτικό που 'γινε βίωμα μου,

που με χαρά περίμενα να έρθει η σειρά μου.

Για να διαβάσω και εγώ και κοινωνός να γίνω,

και να βαστάω το κερί,να μοιάσω σαν κι εκείνο.

Να λύωνω από την προσευχή,να έχω Αυτόν στον νου μου,

και φως να δώσω και έγω για χάρη Του Χριστού μου.

Να είμαι καλό παράδειγμα,στον γέροντα να μοιάξω,

που την αγιοσύνη του δεν μπόρεσα να πιάσω.

Περάσανε τα χρόνια μου μέσα στο μοναστήρι,κάνοντας διακόνημα,ψάλλοντας στο ψαλτήρι.

Λέγοντας πάντα την ευχή,αυτή που θα μας σώσει,που αν την λες απ'την καρδιά σίγουρα θα λυτρώσει.

Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησον με λέγω,

και έχω ελπίδα στην ψυχή,τα κρίματα μου κλαίγω.

Και αν μου έδινε ο Θεός,δύο ζωές να ζήσω,πάλι στα μαύρα θα έμπαινα για να μετανοήσω.

Ήρθε το γήρας το βαρή και ουκ έρχετε αύτο μόνο,

τα μάτια μου δεν βλέπουνε,σφαδάζω από τον πόνο.

Δεν περπατώ πλέον γοργά και στην μετάνοια μου,

είναι αργή η κίνηση,λυώσαν τα γόνατα μου.

Μα αυτό είναι το ευχαριστώ,σε όλη μου την πορεία,

που με αξίωσε ο Θεός να βρω την σωτηρία.

Το τέλος τούτης της ζωής,ματαίας,μα εγγύζει,

μα προσδοκώ Ανάστασην νεκρών,δεν με φοβίζει.

Θέλω να προετοιμαστώ για την μετάνοια μου,

να σώσω την ψυχούλα μου με θλίψης δάκρυα μου.

Αν θέλει ο Πανάγαθος ίσως με συγχωρέσει,

στη Βασιλεία των Ουρανών μήπως με προσκαλέσει.

Εις δόξαν Κυρίου!!!

Χρυσοβαλάντης Δημήτριος Αχλάδης 

9 Αυγούστου 2020