Πόσα καρφιά...

Χριστέ μου,

Πόσα καρφιά σου κάρφωσα στο Άχραντο Σου σώμα,
κι Εσύ εμένα συγχωρείς και μ'αγαπάς ακόμα.
Εγώ είμαι Παντοδύναμε η αιτία Της Σταύρωσης Σου,
για να σωθεί η ψυχούλα μου με την Ανάσταση Σου.
Αντί με δάκρυα Χριστέ,σε αντάλλαξα με χρήμα,
που ανέβηκες στον Γολγοθά για το δικό μου κρίμα.
Τριάντα τα αργύρια,σε εμένανε τα δώσαν,
που εσένα Θεέ μου πρόδωσα γι'αυτό και Σε Σταυρώσαν.
Δύο χιλιάδες πάνε πια,Ιησού Χριστέ τα χρόνια,
που εγώ σου βάζω τα καρφιά μα να μην είναι αιώνια.
Συγχώρα με παρόλα αυτά,ω Λυτρωτή του κόσμου,
της μετανοίας δάκρυα μεσ'την καρδιά μου δωσ'μου.
Κάθε αμαρτία και καρφί,κάθε καρφί και πόνος,
εγώ αμαρτάνω κι Εσύ,στο Τίμιο Ξύλο Μόνος.
Ω Θεέ μου κι άμα γνώριζα τι πέρασες για μένα,
όλη η ζωή μου δάκρυα θα ήταν πονεμένα.
Δάκρυα με πόνο στην ψυχή,δάκρυα μετανοίας,
νόμιζα ήμουν πλούσιος μα θύμα είμαι πενίας,
αφού δεν έχω εσένανε Χριστέ μεσ'την καρδιά μου,που όλο τον χώρο πιάσανε τα αμαρτήμα μου,
οι πόθοι μου,οι ενοχές,οι λογισμοί και οι πράξεις,
όμως Θεέ μου σχώραμε,ζητάω να μου διδάξεις
να έχω φλόγα στην καρδιά να 'ναι άσβεστη για Σένα,
μήπως και βρω Θεού χαρά γιατί τα 'χω χαμένα.
Που ζω μες την παράνοια,την κόλαση που υπάρχω,
Θεέ μου σε εκλιπαρώ μη με 'χεις πια μονάχο.
Γιατί η ζωή αυτή που ζω,μάταιος είναι κόπος,
συγχώρα με που θα το πω μοιάζει Κρανίου Τόπος.
Με πόνο και με βάσανα,με συνεχή την πτώση,
μα Εσύ είσαι μοναχά Αυτός,που θέλει να με σώσει.
Νηστεία,εξομολόγιση και Θεία Λειτουργία,
μετάνοια,ταπείνωση και Θεία Κοινωνία.
Αυτά είναι όλα τα κλειδιά να σώσω την ψυχή μου,
μα είναι τόσο βρόμικη και φταίει το κορμί μου.
Μα ξέρω,γιατί έχεις πεί,με αυτά ως αφετηρία,
θα σώσω την ψυχούλα μου στης ζήσης την πορεία.
Μπας δεν προφταίνω Κύριε;
Μήπως τελειώνει η ώρα;
Μήπως ξεχάστηκα πολύ και κλαίω που ήρθε η μπόρα;
Γίνε εσύ το υπόστεγο Θεέ μου πάλι δωσ'μου,
την ευσπλαχνία Σου αν θες να βρω κι εγώ το φως μου.
Συγχώρεσε με Κύριε,που ζέχνει η ύπαρξη μου,
που τόσα χρόνια φρόντισα να ζω στη θέληση μου.
Χωρίς να κάνω μια στιγμή το Άγιο Θέλημα Σου,
λιγάκι να προσευχηθώ να μπω στην Αγκαλιά Σου.
Το ξέρω δεν Σου άνοιξα την πόρτα όταν χτυπούσες,
στο αρνήθηκα και υπέφερες τόσο πολύ πονούσες.
Με εκατομμύρια καρφιά με αγκάθια και μαστίγιο,
έτσι σε αποχαιρέτησα στον Βίο Σου τον επίγειο,
κι εσύ για την αγάπη Σου πήγες να ετοιμάσεις,
ολόκληρο Παράδεισο,έτσι...να μην με χάσεις.

Για την αγάπη Του Χριστού

Χρυσοβαλάντης Δημήτριος Αχλάδης
11 Απριλίου 2020